U verliest uw kind, de grootouders verliezen hun kleinkind. Ook voor hen is het verlies heel ingrijpend. Ze kunnen enorm betrokken zijn en proberen om u daar waar mogelijk te ontlasten. Maar ook komt het voor dat de afwezigheid van (schoon)ouders in deze periode juist pijnlijk duidelijk wordt.

Grootouders zetten hun eigen verdriet vaak in eerste instantie helemaal opzij om er helemaal voor u en uw gezin te kunnen zijn. Bijna geruisloos vangen ze uw andere kind(eren) op, zorgen voor het eten of blijven in uw buurt, zodat u niet alleen bent.

Als u dit prettig vindt, geef die ruimte dan en voel u hier niet bezwaard over. Het is voor uw (schoon)ouders de manier om te helpen. Maar het kan ook zijn dat u alle goedbedoelde hulp toch wat veel vindt of op een andere manier wilt. Om te voorkomen dat er over een weer irritatie en onbegrip ontstaat is het goed om dit te bespreken en uit te leggen wat voor u werkt en wat niet.

Het kan ook zijn dat de grootouders zo geschokt zijn door het verlies, dat ze zich onmachtig voelen en u niet meteen tot steun kunnen zijn. Probeer een manier te vinden waarop ze zich betrokken voelen, zonder dat ze overbelast worden met te veel taken of verantwoordelijkheden.

Grootouders zijn van een andere generatie en zijn niet altijd gewend om mee te denken over uw wensen over het afscheid. Dit wil niet zeggen dat ze niet betrokken zijn, maar wat afwachtend zijn. Betrek ze er wel bij als dat goed voelt.

Laten uw (schoon)ouders weinig van zich horen, vindt u dat ze weinig initiatief tonen, zijn ze onvoldoende betrokken in uw ogen, bespreek dan met uw partner hoe u hiermee om wilt gaan. Het kan helpen om uw (schoon)ouders te laten weten wat u van hen verwacht en hen concreet te vragen om iets voor u te doen. Maar wellicht helpt het ook om vast te stellen dat het niet anders is en er (voorlopig) niets mee te doen, als u merkt dat het u alleen maar negatieve energie kost. Voel u daar niet schuldig over, maar voorkom dat u steeds op eieren moet lopen.